A Story of Deception Francis Alÿs

Op 27 november 2010 ben ik met mijn moeder naar Wiels, in Brussel, geweest, voor A Story of Deception, de tentoonstelling van Francis Alÿs. Ik had voor deze tentoonstelling gekozen omdat ik hierover, o.a. in De Standaard en Knack, al heel wat gelezen had. Daarvoor kende ik de kunstenaar niet, zoals ook te lezen was in Knack. “Niemand in België kent zijn naam, maar in het buitenland is Francis Alÿs zonder twijfel de bekendste Belgische kunstenaar.” Maar door het lezen van al die goede commentaren, en interviews met de kunstenaar, was ik nieuwsgierig geworden. De boodschappen die hij wil vertellen, spraken mij aan. “Hij observeert het leven en geeft er zijn commentaar op”, dus ik was benieuwd.

Ondanks dat, wist ik eigenlijk niet goed wat ik moest verwachten. Dus ik schrok wel toen we aan onze wandeling door het museum begonnen. Er werden niet alleen filmpjes getoond, wat al ‘speciaal’ is, maar alles werd ook geïllustreerd met schetsen, foto’s, maquettes en allerlei kunstwerkjes van Francis Alÿs. In de eerste kamer, waar het redelijk donker was, en de muren wit (zoals in de rest van het museum) was al meteen één van de vreemdste filmpjes opgesteld. De hele tijd werd een weg gefilmd, waarop het licht weerkaatste. In een ander filmpje liep Francis Alÿs dan weer een hele tijd in een cirkel, met achter hem een tiental schapen. Achteraf las ik dat dit verwees naar eenzelfde partij die al jarenlang aan de macht was. Dat had ik er natuurlijk niet in gezien, maar toch ‘snap’ je de tentoonstelling wel. Zo was er het filmpje Looking up (http://www.francisalys.com/online/lookingup.html): Francis Alÿs staat op een groot plein, doet alsof hij ergens naar kijkt en wacht tot anderen ook opkijken. Onze eerste reactie was meteen: “Hé, dat klopt!” Hoe mensen reageren, is soms zo voorspelbaar en daar heeft de kunstenaar goed op ingespeeld. De meeste projecten zijn nogal vergezocht, maar alles klópte. “Wat je ziet, is niet noodzakelijk wat ik probeer voor te stellen. Er kan iets anders achter schuilen.” Je geeft aan elk werk een eigen interpretatie, die misschien niet altijd correct is, maar dat geeft niet. Het kan niet anders dan dat zijn werken hier en daar reacties uitlokken. Alles is mooi en kunstig, maar toch is er altijd die duidelijke kritiek, op de maatschappij, de kerk, politiek. “Zijn werk paart subtiele poëzie aan scherpe maatschappijkritiek.” En dat heeft mij elke keer weten te ontroeren. Omwille van de mooie beelden, een mooie boodschap, of de terechte kritiek.

Documentatie Francis Alÿs

                                                                       

 

    

 

 

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/12/01/story-deception-francis-al%C3%BFs-goochelt-met-beelden

Corelio

Op 25 november zijn we met onze seminarieklas naar Corelio (in Groot-Bijgaarden) geweest. Ik vond het een heel interessant bezoek en het sloot echt goed aan op ons seminarie Media. Natuurlijk hebben we ontzettend veel bijgeleerd, maar er kwamen ook enkele zaken aan bod (zoals het verschil tussen een populaire krant en een kwaliteitskrant) die we kenden vanuit de les, wat het net extra boeiend maakte voor mij.

Ik was heel erg onder de indruk van de grootte van het bedrijf, letterlijk en figuurlijk dan. Niet alleen werken ze in een groot gebouw, ze hebben ook een grote invloed in onze maatschappij. Ze publiceren niet alleen kranten (Het Nieuwsblad, De Standaard, Zaman, L'Avenir + de websites), maar ook een magazine (Clickx), ze verzorgen de Spotter-websites en hebben aandelen bij Nostalgie (radio) en Woestijnvis (tv). Ik verschoot dat deze verschillende redacties, met toch een verschillend doel(publiek) samenwerken.

Ik was niet helemaal onder de indruk van onze gids, maar ze kon toch heel wat vertellen, en wist ook onze aandacht te trekken met enkele indrukwekkende cijfers. Zo zijn er de papierrollen van 1200 tot 1500 kg, en een drukpers die 11 kranten per seconde kan drukken, aan een snelheid van 40km/h! Het leukste dat ik onthouden heb, is toch wel de manier waarop de kranten gevouwen worden. De dubbele pagina's liggen niet helemaal op elkaar, zodat een speciale machine heel gemakkelijk de krant weer kan openen om bijlagen toe te voegen. Ik had dit inderdaad al opgemerkt, en eerlijk gezegd stoorde het mij altijd een beetje dat onze krant niet perfect toegevouwen was. Wat een opluchting nu ik weet hoe dat komt!

Voor mij was dit bezoek echt een unieke kans. Ik had in de les al enorm genoten van de verschillende filmpjes van de nieuwsdiensten en redacties, maar had nooit gedacht zelf een glimp te kunnen opvangen van de werkende journalisten. Het heeft echt een grote indruk nagelaten, en ja, misschien wil ik hier toch nog mee verdergaan.