Kicking Sawdust

Sinds 2005 spendeer ik heel wat van mijn vrije tijd in de Servaisacademie in Halle. Niet alleen volg ik er wekelijks gitaar- en samenspelles, maar ik ben ondertussen ook al in mijn tweede jaar AMC (algemene muziekcultuur) geraakt. Sinds enkele jaren heeft onze muziekschool ook een vriendenkring, die ons, leerlingen van de klassen AMC, dit concertje aanbood.

De flyer zegt eigenlijk al genoeg over het idee van de voorstelling, maar ik zou graag nog even zeggen wat ik ervan vond. Alleen weet ik niet goed hoe je zoiets beschrijft. Kan je spreken van een 'goed' klassiek stuk? Of is zo'n stuk alleen maar... 'klassiek'? Als ik het optreden in één woord moet samenvatten, kan ik alleen maar denken aan 'amusant'. En niet vanwege de circustrucs, want die stelden eigenlijk weinig voor. Hier en daar werd er wel met een lint gewapperd, of werd een bordje gedraaid, maar voor mij waren het zeker niet deze elementen die mij met verstomming bliezen. Nee, het was de amusante sfeer, zo anders dan normaal tijdens concert, in een muziekschool.

Ik moet zeggen dat het concert, voor mij althans, nogal teleurstellend begon. De rode draad in het verhaal, de Circus Suite van Wim Henderickx, was niet echt wat ik verwacht had. Ik was dan ook een beetje mijn enthousiasme kwijt na de Introduction, en Animals, de eerste twee stukken die ons werden gebracht door het Antwerpse gezelschap. Maar dat veranderde meteen na de Serenade van Gordon Jacob! Een iets klassieker stuk, dat, zo deelden de muzikanten ons mee, zeker niet mocht ontbreken, gewoon omdat het zo'n prachtig stuk is. En gelijk kregen ze. Niet alleen het publiek was enthousiast, ook de muzikanten hadden er duidelijk plezier in, wat het nog eens zo veel leuker maakte voor het publiek. Jugglers & Rope-dancers, het derde deel uit de Circus Suite, en naar mijn mening ook stukken beter, was weer iets helemaal anders. Gevolgd door IO, een heel bijzonder, ingewikkeld stuk, waar vooral de hoorn mijn aandacht trok. In het hele stuk was ik vooral gefascineerd door dit instrument, en ook de dwarsfluit speelde prachtige solo's. Hoe een fagot eigenlijk hoger klonk dan verwacht, en de klarinet net veel lager, de hoorn vaak stil, maar soms ook typisch schel, het kleine tweede instrument van de vrouw met de dwarsfluit, waar nog meer prachtige tonen uit kwamen... ik heb nog veel te leren. Maar dan de Aplatanado, nog iets anders, maar voor mij het beste stuk in de voorstelling... als ik het mij goed herinner.

Je merkt vanalles op, en toch ook véél te weinig, en eigenlijk zou je alles moeten opschrijven wil je je later herinneren welk stuk welke gevoelens opriep. Ja, ik was ontroerd door de mooie klanken van deze blaasinstrumenten, maar ik moest ook telkens weer lachen door de grappige manier van omgaan met het publiek, en met de muzikanten onder elkaar. Er hing duidelijk magie in de lucht, en ik ben echt blij dat ik daarvan, gedurende dit korte uurtje deel kon uitmaken.

Alles hebben ze eraan gedaan om het voor de toeschouwers zo aangenaam mogelijk te maken. Nee, geen saai klassiek stuk, waar je je uren serieus en stil moet houden op een veel te harde stoel. Er werd muziek gemaakt, goede muziek natuurlijk. Meestal uit het hoofd, maar ook vanachter de partituur. Dan speelden ze zittend, dan staand, in profiel, met de rug naar het publiek, heuse opstellingen en 'parades'. Er werd zelfs hier een daar een danspasje gezet, en ook de kostuums (zwart kostuum met fel hemd in blauw, groen of geel, en felgekleurde, gebloemde, glitterende waaierende kleedjes voor de dames) zorgden voor een bijzondere noot. Natuurlijk is het moeilijk om je volledig op de muziek te concentreren wanneer de muzikanten van de ene kant van het podium naar de andere kant trippelen, maar dat was juist positief. Er heerste een perfect evenwicht tussen enerzijds de klassieke muziek, en anderzijds de eigen amusante toets van het ensemble.

Het stuk werd mooi, in formatie afgesloten, en Ensemble Houthandel Antwerpen kreeg een daverend applaus van ons selecte groepje muzikanten. Waarschijnlijk heb ik de helft nog niet vermeld, ik kan alleen nog toevoegen dat ik aangenaam verrast geamuseerd was. Ja, ik heb de weg naar de comfortabele pluche zetel in de concertzaal gevonden! Dit is echt een aanrader!

Ensemble Houthandel

Binnenkort een verslagje van het optreden van Ensemble Houthandel Antwerpen, vandaag in onze Servaisacademie van Halle.

Brussel 06/10/10

Het is ondertussen al een tijdje geleden, maar op woensdag 6 oktober trokken we met (een deel van) onze klas naar Brussel met onze leraar esthetica. Na school vertrokken we met de trein uit Halle. Eenmaal aangekomen in Brussel, zijn we eerst iets gaan eten in een klein Grieks restaurant, op zich ook al een heuse culturele ervaring voor sommigen. Daarna bezochten we het Wiels. Dit museum, zonder permanente tentoonstelling, maar met verschillende grote, jaarlijkse tentoonstelling van hedendaagse kust, is gevestigd in een oude brouwerij. Na 100 jaar brouwactiviteit sluit de brouwerij op 29 september 1988. De laatste Wiel's van de familie Wielemans-Ceuppens is gebrouwen. Lange tijd wordt gediscussieerd over het verder bestaan van dit unieke, historische gebouw, en het is pas in mei 2007 dat een langverwacht centrum voor hedendaagse beeldende kunst in Brussel zijn deuren opent. Vandaag geen boeiende tentoonstelling voor ons, maar misschien spring ik voor eind januari nog eens binnen voor de overzichtstentoonstelling van Francis Alÿs. Ik ben alvast geboeid door deze bekende Belg die in zijn werken speelt met politiek boodschappen.
Verder hebben we Brussel nog een beetje verkend. Zo passeerden we over de Grote Markt, langs het standbeeldje van het oude vrouwtje en kwamen we door de buitenwijken. Al bij al een leerrijke dag in onze hoofdstad, waar ik eigenlijk veel te weinig kom.

Bloggen tijdens seminarie media :D

"For you, a thousand times over"

Gisteren The Kite Runner van Marc Foster op één. The Kite Runner is een verfilming van het boek De vliegeraar van Khaled Hosseini. In Humo (28 september 2010) kreeg de film tweeënhalve ster voor "een pakkende maar niet tranerige film die, voor het eerst in de geschiedenis van Tinseltown, een aantal moslimbroeders opvoert als ademende, liefhebbende mensen van vlees en bloed... De verfilming begint onderhoudend maar mondt uit in een onwaarschijnlijke plot en karikaturale voorstellingen." In Knackfocus verdiende de film twee op vier voor "een degelijke film, al mis je een urgente, meer stuwende en verrassende drive". Ik was alleszins ontroerd door het verhaal van de kleine Hassan en Amir, de sultans van Kaboel :)

Willem Elsschot

Ik heb net mijn eerste opgelegde boek voor het vak Nederlands gelezen: Het dwaallicht van Willem Elsschot. Ik moet toegeven dat ik weinig zin had om te lezen, een boek uit 1947, dat kón niet goed zijn. Maar ik was aangenaam verrast, en heb het met plezier uitgelezen. Ik had eigenlijk geen idee waarover het boek zou gaan, maar het verhaal is absoluut niet verouderd. Het gaat over een getrouwde man, op weg naar huis, die wordt aangesproken door drie Afghanen die hem de weg vragen. De man wijst hen de weg, maar als hij ze even later, wanneer hij in de tram zit, ziet rondzwerven, stapt hij uit en besluit hen naar het betreffende huis en meisje te brengen. Het meisje is echter nergens te vinden, maar de mannen raken in gesprek, en ondanks het taalprobleem, komen er interessante onderwerpen naar boven. Voor de Afghanen is het meisje een onbereikbaar ideaal, maar ook de man is gefascineerd, ziet een ontsnapping uit zijn saaie dagelijkse leventje. Het meisje wordt niet teruggevonden, de Afghanen nemen afscheid, en de man denkt nog na over deze vreemde ontmoeting:
Adieu, adieu,
I can no longer stay with you,
I hang my harp on a weeping willow-tree
and may the world go well with thee.