A Story of Deception Francis Alÿs

Op 27 november 2010 ben ik met mijn moeder naar Wiels, in Brussel, geweest, voor A Story of Deception, de tentoonstelling van Francis Alÿs. Ik had voor deze tentoonstelling gekozen omdat ik hierover, o.a. in De Standaard en Knack, al heel wat gelezen had. Daarvoor kende ik de kunstenaar niet, zoals ook te lezen was in Knack. “Niemand in België kent zijn naam, maar in het buitenland is Francis Alÿs zonder twijfel de bekendste Belgische kunstenaar.” Maar door het lezen van al die goede commentaren, en interviews met de kunstenaar, was ik nieuwsgierig geworden. De boodschappen die hij wil vertellen, spraken mij aan. “Hij observeert het leven en geeft er zijn commentaar op”, dus ik was benieuwd.

Ondanks dat, wist ik eigenlijk niet goed wat ik moest verwachten. Dus ik schrok wel toen we aan onze wandeling door het museum begonnen. Er werden niet alleen filmpjes getoond, wat al ‘speciaal’ is, maar alles werd ook geïllustreerd met schetsen, foto’s, maquettes en allerlei kunstwerkjes van Francis Alÿs. In de eerste kamer, waar het redelijk donker was, en de muren wit (zoals in de rest van het museum) was al meteen één van de vreemdste filmpjes opgesteld. De hele tijd werd een weg gefilmd, waarop het licht weerkaatste. In een ander filmpje liep Francis Alÿs dan weer een hele tijd in een cirkel, met achter hem een tiental schapen. Achteraf las ik dat dit verwees naar eenzelfde partij die al jarenlang aan de macht was. Dat had ik er natuurlijk niet in gezien, maar toch ‘snap’ je de tentoonstelling wel. Zo was er het filmpje Looking up (http://www.francisalys.com/online/lookingup.html): Francis Alÿs staat op een groot plein, doet alsof hij ergens naar kijkt en wacht tot anderen ook opkijken. Onze eerste reactie was meteen: “Hé, dat klopt!” Hoe mensen reageren, is soms zo voorspelbaar en daar heeft de kunstenaar goed op ingespeeld. De meeste projecten zijn nogal vergezocht, maar alles klópte. “Wat je ziet, is niet noodzakelijk wat ik probeer voor te stellen. Er kan iets anders achter schuilen.” Je geeft aan elk werk een eigen interpretatie, die misschien niet altijd correct is, maar dat geeft niet. Het kan niet anders dan dat zijn werken hier en daar reacties uitlokken. Alles is mooi en kunstig, maar toch is er altijd die duidelijke kritiek, op de maatschappij, de kerk, politiek. “Zijn werk paart subtiele poëzie aan scherpe maatschappijkritiek.” En dat heeft mij elke keer weten te ontroeren. Omwille van de mooie beelden, een mooie boodschap, of de terechte kritiek.

Documentatie Francis Alÿs

                                                                       

 

    

 

 

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/12/01/story-deception-francis-al%C3%BFs-goochelt-met-beelden

Corelio

Op 25 november zijn we met onze seminarieklas naar Corelio (in Groot-Bijgaarden) geweest. Ik vond het een heel interessant bezoek en het sloot echt goed aan op ons seminarie Media. Natuurlijk hebben we ontzettend veel bijgeleerd, maar er kwamen ook enkele zaken aan bod (zoals het verschil tussen een populaire krant en een kwaliteitskrant) die we kenden vanuit de les, wat het net extra boeiend maakte voor mij.

Ik was heel erg onder de indruk van de grootte van het bedrijf, letterlijk en figuurlijk dan. Niet alleen werken ze in een groot gebouw, ze hebben ook een grote invloed in onze maatschappij. Ze publiceren niet alleen kranten (Het Nieuwsblad, De Standaard, Zaman, L'Avenir + de websites), maar ook een magazine (Clickx), ze verzorgen de Spotter-websites en hebben aandelen bij Nostalgie (radio) en Woestijnvis (tv). Ik verschoot dat deze verschillende redacties, met toch een verschillend doel(publiek) samenwerken.

Ik was niet helemaal onder de indruk van onze gids, maar ze kon toch heel wat vertellen, en wist ook onze aandacht te trekken met enkele indrukwekkende cijfers. Zo zijn er de papierrollen van 1200 tot 1500 kg, en een drukpers die 11 kranten per seconde kan drukken, aan een snelheid van 40km/h! Het leukste dat ik onthouden heb, is toch wel de manier waarop de kranten gevouwen worden. De dubbele pagina's liggen niet helemaal op elkaar, zodat een speciale machine heel gemakkelijk de krant weer kan openen om bijlagen toe te voegen. Ik had dit inderdaad al opgemerkt, en eerlijk gezegd stoorde het mij altijd een beetje dat onze krant niet perfect toegevouwen was. Wat een opluchting nu ik weet hoe dat komt!

Voor mij was dit bezoek echt een unieke kans. Ik had in de les al enorm genoten van de verschillende filmpjes van de nieuwsdiensten en redacties, maar had nooit gedacht zelf een glimp te kunnen opvangen van de werkende journalisten. Het heeft echt een grote indruk nagelaten, en ja, misschien wil ik hier toch nog mee verdergaan.

Documentatie Adem

  

Adem

****FocusKnack nr.36  8/14 september 2010

"Mucoviscidose. Mocht u niet weten wat die levensbedreigende, progressieve longziekte omvat, dan brengt dit debuut van Hans Van Nuffel daar met de klap verandering in. Centraal staat immers de jonge, rebelse mucopatiënt Tom (revelatie Stef Aerts) die in het ziekenhuis maatjes wordt met zijn iets oudere lotgenoot Xavier (Wouter Hendrickx). Hun vriendschap wordt echter danig op de proef gesteld wanneer beide jonge mannen een longtransplantatie nodig hebben en de kans dat men voor alle twee tijdig een donor vindt, benauwend klein blijkt. Doen de synopsis en de titel een topzware tranentrekker vermoeden, dan houdt Van Nuffel het redelijk sober en stroopvrij. Niet de ziekte zelf staat centraal, wel de impact die ze heeft op jongeren als Tom en Xavier, wier alledaagse perikelen met ouders, vrienden of lief soms net zo zwaar om dragen blijken. Wat in handen van veel regisseurs een sentimenteel staaltje Pavlovcinema zou opleveren, wordt bij Van Nuffel een best aandoenlijk opgroeidrama, met klinisch, maar sfeervol camerawerk van Ruben Impens, die eerder ook al de films van Felix van Groeningen van de juiste look voorzag. Alleen jammer dat de criminele subplot de geloofwaardigheid bij vlagen onderuit dreigt te halen en sommige acteurs op Vlaams soapniveau lopen te acteren. Niettemin: een aardig debuut over een moeilijk onderwerp."

**1/2 Humo nr.36  7 september 2010

" 'Adem' begint sterk, met de mucopatiënten Tom (Stef Aerts) en Xavier (Wouter Hendrickx) die in Gasthuisberg hun longen komen laten nakijken en tijdens de check-up enigszins gesteld raken op mekaar ('Hoeveel blaast gij?' 'Tachtig normaal, vandaag vijftig.' 'Dan win ik.'). De film is op zijn best wanneer de camera sec het gedoe met de tubes en de zuurstofmaskers en de beademingsmachines registreert, of wanneer we samen met Tom en Xavier -twee jongeren die veel te vroeg met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd- door de groeve gangen van het ziekenhuis dwalen (de race in de catacomben!). Op die momenten trilt 'Adem' van waarachtigheid, van tragiek ook: ' 't Is raar, hè, dat wij doodgaan voor ons ouders,' hoor je Xavier schijnbaar achteloos zeggen, en ineens voel je een steek in je borst. Helaas: in 'Adem' wordt elke krop in de keel gevolgd door een gekrulde teen. Had regisseur Hans Van Nuffel niet genoeg vertrouwen in de dramatische slagkracht van zijn eigen onderwerp? Werd hem door de producenten aangemaand om het sombere parcours van zijn personages wat spannender te maken, om de plot een beetje gelikter te maken? Wie zal het zeggen? Feit is dat het eindresultaat hier en daar gepimpt aanvoelt: er werd verdorie zelfs een onversneden booswicht in het verhaal gedropt. Maar het zij de cineast vergeven, want met horten en stoten weet hij zijn film uiteindelijk toch naar een erg aangrijpende climax te voeren. De krop wint het van de krul."





 Op 1 november ben ik eindelijk, bijna twee maanden na de release van Adem, op 8 september was dat, in de bioscoop geraakt. Ik had natuurlijk de reclames gezien, de recensies gelezen, waaronder deze twee, en ik was vast overtuigd om de film te gaan bekijken. En ik ben niet teleurgesteld. Het was een PRACHTFILM.

En ik was duidelijk niet de enige geïnteresseerde. Hoewel de film al zolang loopt, zat de zaal maandag, om 20.15 uur toch nog zeker halfvol. In Humo nr.39 ( 28 september) stond Adem op de derde plaats in De ticket top tien. In FocusKnack, die de film twee op vier gaf, stond Adem in de eerste week al op nummer zes, zakte vervolgens naar acht (22 september), maar steeg weer naar een mooie zevende plaats (29 september).

Humo wijdde in zijn nr.37 (14 september) een heel artikel over deze ontroerende nieuwe film over muco. Aan het woord zijn Kirsten Boeve (27), mucopatiënt, haar dokter Lieven Dupont, die tevens ook Hans Van Nuffel, zelf mucopatiënt, behandelt, en Stef Aerts, die hoofdpersonage Tom speelt in dit debuut van Hans Van Nuffel. Ze hebben het over de research, want het is niet gemakkelijk om je in te leven in het leven van een mucopatiënt die, zonder dat 'gezonde' mensen het beseffen, dagelijks een bovenmenselijke inspanning moet leveren. En natuurlijk over de juistheid van de film, waarbij ze enkel wat extra aandacht zouden willen aan de therapie, terwijl Tom en Xavier vaak liggen te niksen in hun ziekenhuiskamer. In één van de eerst scènes, waarin Tom voor de zoveelste keer op de spoedafdeling belandt en aan de ietwat sukkelende arts uitlegt wat die moet doen, schuilt zeker ook aan waarheid. De patiënten zijn het zo gewoon, terwijl de artsen vaak nieuw of nog in opleiding zijn, maar zij kennen hun lichaam als de beste. En ze hebben het natuurlijk over hét dilemma van deze film: 'Als ik braaf ben en altijd doe wat de dokters me zeggen, blijf ik iets langer leven. Maar is het dat wel waard?' Een heel normale vraag, als je weet dat je met mucoviscidose niet zo heel lang te leven hebt (de dokter spreekt van 36 tot 40 jaar), je moet dus alles uit je leven halen, en zo belandt Tom met zijn vrienden in de ziekenhuisapotheek waar ze een hele voorraad stelen om te verkopen op de zwarte markt.

Ik vond Adem uiterst aandoenlijk, dus ik heb meer dan eens met een serieuze krop in de keel gezeten. Het is ook echt een moeilijk thema, maar de regisseur en de acteurs weten het stuk voor stuk zo overtuigend naar voor te brengen dat je echt meeleeft in het verhaal. En ja, dan wordt je wel eens stil. En toch heb ik ook hard gelachen, verbazend vaak zelfs. Er was dan ook gezorgd voor een perfecte afwisseling voor de zware momenten, met af en toe een cynisch grapje. Zo klinken Lucas en Tom 'op hun gezondheid', maar vooral Eline, een hilarische Anemone Valcke, blijft het plezier erin houden, ondanks dat ze zelf met TBC in quarantaine ligt. Zo is er het mopje tussen Tom en Eline dat ze altijd even in haar agenda moet kijken of het wel past dat Tom belt. En haar vijf Italianen sterven uiteindelijk aan jaloezie. Het was dan ook heel spijtig dat het uiteindelijk misliep tussen hen, een probleem dat misschien na het einde van de film nog opgelost geraakt.

Van krullende tenen had ik minder last. Al stoorde ik mij ook aan de onsympathieke booswicht Jimmy, één van de slechte vrienden van Tom, een rol die overigens wel overtuigend werd neergezet door Rik Verheye. Het personage paste niet in de rest van het verhaal, dat eerder serieus en ontroerend is, maar natuurlijk maakte hij wel mee het verhaal. Terwijl de anderen bezig zijn met leven en dood, vechten voor hun leven en zich voorbereiden op hun dood, denkt hij alleen aan plezier maken en geld verdienen.

Voor de rest was er weinig ergerlijks voor mij. Ik heb enorm genoten van Adem, de acteurs, de grapjes, heb af en toe een traantje weggepinkt, maar uiteindelijk ook één en ander bijgeleerd, zowel tijdens de film, als achteraf bij het opzoekingswerk. De Vlaamse film is aan een opmars bezig, zoals staat beschreven in een recent artikel in FocusKnack (met o.a. Hans Van Nuffel), en wat ook wordt bewezen met Adem, die de hoofdprijs wegkaapte op het filmfestival van Montréal. En dat kan ik alleen maar toejuichen!

Servaisacademie, 31 oktober 2010

Op 31 oktober werd een verrassingsconcert georganiseerd voor de 50ste en 25ste verjaardag van de vrouw en dochter van mijn gitaarleraar. Met twee leerlingen van onze samenspelgroep gitaar en de leraar mochten wij het concertje openen met Marionette's Ragtime van Maria Linnemann. Na ons volgde nog meer gitaarmuziek van dochter en zoon, maar ook een blokfluitensemble, met de jarige als special act, de zussen van de jarige met een heus stuk voor piano en fagot, vibrafoon, trombone, dwarsfluit, viool en zelfs elektrische gitaar. Het was af en toe wat chaotisch, maar toch zat de avond perfect in elkaar. Ik had het niet verwacht, maar het werd echt een leuke, muzikale avond. En wat ben ik blij en vereerd dat ik hier, als buitenstaander, mocht aan meewerken. Jong en oud, familie en vrienden gebruikten alle mogelijke instrumenten, met verrassende combinaties tot gevolg, om de jarigen in de bloemetjes te zetten. En ja, ik denk wel dat ze ervan genoten hebben. Wat een verrijking om, voor dat ene uur, deel uit te maken van zo een muzikale familie!

Agora

"(...)zo blijkt uit deze onthutsende, zwaar confronterende, tot diepe zelfbezinning aanzettende, maar gelukkig ook ongelooflijk entertainende peplumfilm van Alejandro Amenábar ('The Others', 'Mar Adentro').

Ofschoon 'Agora' is gesitueerd in de vierde eeuw na Christus, in de nagloed van het Romeinse keizerrijk, is het verhaal zó actueel dat het beangstigend wordt. 'Halleluja! Halleluja! Halleluja!' horen we een meute christenen tieren terwijl ze als dolgeworden beesten tegen de poorten van de vermaarde bibliotheek van Alexandrië – de zetel der kennis, het bolwerk van de rede, de ultieme oase van verdraagzaamheid – staan te beuken, en hun gebrul klinkt even griezelig en even benauwend als 'Allah Akhbar! Allah Akhbar! Allah Akhbar!'.

Even later, in een waarlijk indrukwekkende scène, gaat de bibliotheek onherroepelijk in de fik: zie de o zo kostbare perkamentrollen als vuursprankeltjes naar beneden dwarrelen, en voel de ijskoude rillingen langs uw ruggengraat trekken. Ja, vrienden en vriendinnen, onze christelijke voorouders hebben zóveel boter op het hoofd dat u en ik zouden moeten smelten in schaamte. Ksssssssssssss!

Maar 'Agora' is veel méér dan een, eh, brandend actueel lesje in bescheidenheid. Het is tevens een bijzonder temperamentvolle, opmerkelijk knap in beeld gezette sandalenfilm die bruist van leven en knettert van je-bent-ter-plekke-energie. U zal ook kennismaken met een heel erg interessante dame: Hypatia, een briljante astronome (de voortreffelijke Rachel Weisz ) die haar tijd ver vooruit was. En als toemaatje krijgt u ook nog eens een aangrijpende love story - en dat alles voor de prijs van één enkel bioscoopticket! (..)"
(Agora. internet, Humo, 20 april 2010, (http://www.humo.be/tws/film-reviews/6491/alejandro-amenabar-agora.html))

Ja, ik heb ook enorm genoten van dit historisch drama, dat wij hebben bekeken tijdens de Griekse les. De film heeft ons enorm nieuwsgierig gemaakt, dus we zullen het er later nog wel eens over hebben.

Natuurlijk was vooral de historische achtergrond van het verhaal belangrijk. Wist Hypatia werkelijk al dat de aarde in een ellips rond de zon draait? Wat een vreselijk boeiende wetenschappelijke kwestie, en ja, het zet mij wel aan het denken. De film krijgt vooral goede kritieken in verband met de godsdienstige kwestie die zo vaak wordt belicht, terwijl de scènes waarin Hypatia de hemel bestudeert minder indruk maken. Ik vond deze net heel interessant, terwijl de gevechten vaak te bloederiger waren voor mij. Maar dat hangt natuurlijk af van de reden waarom we de film bekeken. Ik heb vooral enorm genoten van de mooie landschappen en de prachtige historische gebouwen. Echt geweldige beelden, het is niet voor niets de duurste Spaanse film ooit.

Het einde stelde mij een beetje teleur: de christenen staan op het punt Hypatia te stenigen, en dus wurgt Davus haar, als teken van liefde en een laatste moedige daad voor zijn vroegere meesteres. Je wist al enkele minuten van te voren dat het uiteindelijk zo zou aflopen, maar ik had toch eerder gehoopt dat hij haar nog zou proberen te redden. Het zou geen zicht geweest zijn om als christen met een naakte vrouw over straat te lopen, maar toch.

De film heeft mij alleszins enorm geraakt, maar niet op de ontroerende manier die ik anders ervaar. Het was een apart verhaal, ook een leuke manier van filmen, met de aarde waarop telkens vanuit de ruimte ingezoomd werd, maar toch blijf ik zitten met een wrang gevoel.
 

Lopen voor 11.11.11

Ik woon al mijn hele zestienjarige leven in Halle, en toch heb ik op zondag 24 oktober weer heel wat nieuwe plekjes ontdekt. Er werd namelijk voor de eerste keer een heuse jogging voor 11.11.11 georganiseerd in Halle. Als Breedhoutse sportieveling (kuch) zonder hart van steen kon ik het natuurlijk niet laten om de elf kilometer uit te lopen. Ik vond het een mooi initiatief dat, onterecht, veel te weinig aandacht heeft gekregen. Uiteindelijk stonden we met een zeventigtal lopers aan de start. Er werd een mooi parcours uitgestippeld, vertrekkend in het stadspark, langs het kanaal, tot in Lembeek en Buizingen, en langs het kanaal weer terug tot op de speelplaats van onze school. Plaatsen waar ik anders nooit zou komen, dus toch wel een leerrijke ervaring:)

Kicking Sawdust

Sinds 2005 spendeer ik heel wat van mijn vrije tijd in de Servaisacademie in Halle. Niet alleen volg ik er wekelijks gitaar- en samenspelles, maar ik ben ondertussen ook al in mijn tweede jaar AMC (algemene muziekcultuur) geraakt. Sinds enkele jaren heeft onze muziekschool ook een vriendenkring, die ons, leerlingen van de klassen AMC, dit concertje aanbood.

De flyer zegt eigenlijk al genoeg over het idee van de voorstelling, maar ik zou graag nog even zeggen wat ik ervan vond. Alleen weet ik niet goed hoe je zoiets beschrijft. Kan je spreken van een 'goed' klassiek stuk? Of is zo'n stuk alleen maar... 'klassiek'? Als ik het optreden in één woord moet samenvatten, kan ik alleen maar denken aan 'amusant'. En niet vanwege de circustrucs, want die stelden eigenlijk weinig voor. Hier en daar werd er wel met een lint gewapperd, of werd een bordje gedraaid, maar voor mij waren het zeker niet deze elementen die mij met verstomming bliezen. Nee, het was de amusante sfeer, zo anders dan normaal tijdens concert, in een muziekschool.

Ik moet zeggen dat het concert, voor mij althans, nogal teleurstellend begon. De rode draad in het verhaal, de Circus Suite van Wim Henderickx, was niet echt wat ik verwacht had. Ik was dan ook een beetje mijn enthousiasme kwijt na de Introduction, en Animals, de eerste twee stukken die ons werden gebracht door het Antwerpse gezelschap. Maar dat veranderde meteen na de Serenade van Gordon Jacob! Een iets klassieker stuk, dat, zo deelden de muzikanten ons mee, zeker niet mocht ontbreken, gewoon omdat het zo'n prachtig stuk is. En gelijk kregen ze. Niet alleen het publiek was enthousiast, ook de muzikanten hadden er duidelijk plezier in, wat het nog eens zo veel leuker maakte voor het publiek. Jugglers & Rope-dancers, het derde deel uit de Circus Suite, en naar mijn mening ook stukken beter, was weer iets helemaal anders. Gevolgd door IO, een heel bijzonder, ingewikkeld stuk, waar vooral de hoorn mijn aandacht trok. In het hele stuk was ik vooral gefascineerd door dit instrument, en ook de dwarsfluit speelde prachtige solo's. Hoe een fagot eigenlijk hoger klonk dan verwacht, en de klarinet net veel lager, de hoorn vaak stil, maar soms ook typisch schel, het kleine tweede instrument van de vrouw met de dwarsfluit, waar nog meer prachtige tonen uit kwamen... ik heb nog veel te leren. Maar dan de Aplatanado, nog iets anders, maar voor mij het beste stuk in de voorstelling... als ik het mij goed herinner.

Je merkt vanalles op, en toch ook véél te weinig, en eigenlijk zou je alles moeten opschrijven wil je je later herinneren welk stuk welke gevoelens opriep. Ja, ik was ontroerd door de mooie klanken van deze blaasinstrumenten, maar ik moest ook telkens weer lachen door de grappige manier van omgaan met het publiek, en met de muzikanten onder elkaar. Er hing duidelijk magie in de lucht, en ik ben echt blij dat ik daarvan, gedurende dit korte uurtje deel kon uitmaken.

Alles hebben ze eraan gedaan om het voor de toeschouwers zo aangenaam mogelijk te maken. Nee, geen saai klassiek stuk, waar je je uren serieus en stil moet houden op een veel te harde stoel. Er werd muziek gemaakt, goede muziek natuurlijk. Meestal uit het hoofd, maar ook vanachter de partituur. Dan speelden ze zittend, dan staand, in profiel, met de rug naar het publiek, heuse opstellingen en 'parades'. Er werd zelfs hier een daar een danspasje gezet, en ook de kostuums (zwart kostuum met fel hemd in blauw, groen of geel, en felgekleurde, gebloemde, glitterende waaierende kleedjes voor de dames) zorgden voor een bijzondere noot. Natuurlijk is het moeilijk om je volledig op de muziek te concentreren wanneer de muzikanten van de ene kant van het podium naar de andere kant trippelen, maar dat was juist positief. Er heerste een perfect evenwicht tussen enerzijds de klassieke muziek, en anderzijds de eigen amusante toets van het ensemble.

Het stuk werd mooi, in formatie afgesloten, en Ensemble Houthandel Antwerpen kreeg een daverend applaus van ons selecte groepje muzikanten. Waarschijnlijk heb ik de helft nog niet vermeld, ik kan alleen nog toevoegen dat ik aangenaam verrast geamuseerd was. Ja, ik heb de weg naar de comfortabele pluche zetel in de concertzaal gevonden! Dit is echt een aanrader!

Ensemble Houthandel

Binnenkort een verslagje van het optreden van Ensemble Houthandel Antwerpen, vandaag in onze Servaisacademie van Halle.

Brussel 06/10/10

Het is ondertussen al een tijdje geleden, maar op woensdag 6 oktober trokken we met (een deel van) onze klas naar Brussel met onze leraar esthetica. Na school vertrokken we met de trein uit Halle. Eenmaal aangekomen in Brussel, zijn we eerst iets gaan eten in een klein Grieks restaurant, op zich ook al een heuse culturele ervaring voor sommigen. Daarna bezochten we het Wiels. Dit museum, zonder permanente tentoonstelling, maar met verschillende grote, jaarlijkse tentoonstelling van hedendaagse kust, is gevestigd in een oude brouwerij. Na 100 jaar brouwactiviteit sluit de brouwerij op 29 september 1988. De laatste Wiel's van de familie Wielemans-Ceuppens is gebrouwen. Lange tijd wordt gediscussieerd over het verder bestaan van dit unieke, historische gebouw, en het is pas in mei 2007 dat een langverwacht centrum voor hedendaagse beeldende kunst in Brussel zijn deuren opent. Vandaag geen boeiende tentoonstelling voor ons, maar misschien spring ik voor eind januari nog eens binnen voor de overzichtstentoonstelling van Francis Alÿs. Ik ben alvast geboeid door deze bekende Belg die in zijn werken speelt met politiek boodschappen.
Verder hebben we Brussel nog een beetje verkend. Zo passeerden we over de Grote Markt, langs het standbeeldje van het oude vrouwtje en kwamen we door de buitenwijken. Al bij al een leerrijke dag in onze hoofdstad, waar ik eigenlijk veel te weinig kom.

Bloggen tijdens seminarie media :D

"For you, a thousand times over"

Gisteren The Kite Runner van Marc Foster op één. The Kite Runner is een verfilming van het boek De vliegeraar van Khaled Hosseini. In Humo (28 september 2010) kreeg de film tweeënhalve ster voor "een pakkende maar niet tranerige film die, voor het eerst in de geschiedenis van Tinseltown, een aantal moslimbroeders opvoert als ademende, liefhebbende mensen van vlees en bloed... De verfilming begint onderhoudend maar mondt uit in een onwaarschijnlijke plot en karikaturale voorstellingen." In Knackfocus verdiende de film twee op vier voor "een degelijke film, al mis je een urgente, meer stuwende en verrassende drive". Ik was alleszins ontroerd door het verhaal van de kleine Hassan en Amir, de sultans van Kaboel :)

Willem Elsschot

Ik heb net mijn eerste opgelegde boek voor het vak Nederlands gelezen: Het dwaallicht van Willem Elsschot. Ik moet toegeven dat ik weinig zin had om te lezen, een boek uit 1947, dat kón niet goed zijn. Maar ik was aangenaam verrast, en heb het met plezier uitgelezen. Ik had eigenlijk geen idee waarover het boek zou gaan, maar het verhaal is absoluut niet verouderd. Het gaat over een getrouwde man, op weg naar huis, die wordt aangesproken door drie Afghanen die hem de weg vragen. De man wijst hen de weg, maar als hij ze even later, wanneer hij in de tram zit, ziet rondzwerven, stapt hij uit en besluit hen naar het betreffende huis en meisje te brengen. Het meisje is echter nergens te vinden, maar de mannen raken in gesprek, en ondanks het taalprobleem, komen er interessante onderwerpen naar boven. Voor de Afghanen is het meisje een onbereikbaar ideaal, maar ook de man is gefascineerd, ziet een ontsnapping uit zijn saaie dagelijkse leventje. Het meisje wordt niet teruggevonden, de Afghanen nemen afscheid, en de man denkt nog na over deze vreemde ontmoeting:
Adieu, adieu,
I can no longer stay with you,
I hang my harp on a weeping willow-tree
and may the world go well with thee.

Guido Gezelle

Morgen herhalingstoets Latijn voor 5 GLA/LaWe: een Latijnse vertaling van het beroemde gedichtje Moederken van Guido Gezelle ( 1830-1899). Ik vond het een heel mooi gedichtje, en ook de Latijnse vertaling is heel geslaagd, want de vertaler, Bert Decorte, behield het rijmschema en het metrum van het origineel.

Adem

Ik ging eigenlijk dit weekend naar de nieuwe Vlaamse film Adem kijken, het is er niet van gekomen, misschien volgende week?

Schilderkunst in de Griekse les

Dit schooljaar behandelen we in de Griekse lessen de Ilias en Odyssee van Homeros. Bedoeling is dat we tegen het einde van het jaar een hele lijst met schilderijen hebben die een fragment uit één van de boeken tonen. Zo ondervinden we hoe de klassieke verhalen verderleven, en leren we wat bij over klassieke en moderne schilders. Vandaag hebben we gezocht naar afbeeldingen van de ruzie tussen Agamemnon en Achilles. 

Ulysse remet Chryséis à son père, 1644



Een eerste werk vonden we bij Claude Lorrain (1602,1682), een Franse schilder, vaak geïnspireerd door de klassieke verhalen. Hij woonde een tijd in Rome, en in zijn werken zijn dan ook vaak gebouwen en landschappen van Rome en het Middellandse-Zeegebied te zien.

Het schilderij hangt in het Louvre in Parijs.


                                                         

 

Dit schilderij, te zien in Le Musée des Beaux Arts, Rouen, is van de hand van Joseph-Marie Vien (1716,1809), de laatste hofschilder van Frankrijk. Hij woonde ook een tijd in Rome, was getrouwd en had een zoon, die ook schilder was, net als zijn vader én moeder.