Na zelf een week lang gedanst te hebben aan the Alvin Ailey School, waar we enorm genoten hebben van de fantastische lessen en lesgevers, kregen we de kans om ook eens de dansers zelf aan het werk te zien. Op zondagavond 17 april, de dag voor ons vertrek uit the Big Apple, gingen we kijken naar een voorstelling van Ailey II. “Under the artistic direction of Sylvia Waters, Ailey II is comprised of the most promising fellowship students of The Ailey School and offers unique opportunities for these young artists to refine their technique while gaining invaluable performing and teaching experience during their tenure with the Company. Today, it has become one of the most popular dance companies in the United States.” De verwachtingen waren dus hoog gespannen en ik was ontzettend benieuwd om deze ‘artiesten’ aan het werk te zien. We zouden Program A te zien krijgen, vier aparte dansen van verschillende choreografen en dansers.
Het begon allemaal een beetje teleurstellend. Misschien had ik er te veel van verwacht, maar PROXIMITY vond ik niet bijzonder goed. Natuurlijk waren het vier ontzettend getalenteerde dansers en ze deden echt hun best, maar het plaatje klopte niet helemaal voor mij. De kostuums waren niet mooi en pasten echt niet bij de muziek. De muziek paste dan weer niet zo goed bij de dans(stijl), dus het duurde allemaal wat te lang voor mij. Gelukkig kwam daar snel verandering in. Na een korte pauze kwam één enkele jongeman het podium op. Alleen al omdat hij alleen op het podium stond, kreeg hij meteen voelbaar respect van het hele publiek. Iedereen was duidelijk geëmotioneerd door Renaldo Gardner. De muziek zat deze keer wél helemaal goed (prachtig stuk van Chopin, dat mij altijd al kippenvel bezorgt), en ook zijn kledij, een chic kostuum, met bijpassende blinkende schoenen, pasten in het plaatje. Gardner ging duidelijk helemaal op in zijn dans en genoot van wat hij deed, en wij konden alleen maar meegenieten. Tijdens de laatste twee stukken kregen we alle dansers te zien, soms apart, soms allemaal tezamen. De muziek vond ik soms weer wat minder, maar zeker de kostuums van SHARDS waren heel mooi. Het idee om ook wat toneel in de voorstelling te verwerken was wel origineel, maar het werkte toch niet echt. Ik denk dat het nog altijd beter is om alleen de dansers op het podium te hebben, zodat alle aandacht op hen gevestigd is.
Al bij vond ik het een prachtige voorstelling, echt een unieke ervaring om deze dansers aan het werk te zien.
