Ik heb net mijn eerste opgelegde boek voor het vak Nederlands gelezen: Het dwaallicht van Willem Elsschot. Ik moet toegeven dat ik weinig zin had om te lezen, een boek uit 1947, dat kón niet goed zijn. Maar ik was aangenaam verrast, en heb het met plezier uitgelezen. Ik had eigenlijk geen idee waarover het boek zou gaan, maar het verhaal is absoluut niet verouderd. Het gaat over een getrouwde man, op weg naar huis, die wordt aangesproken door drie Afghanen die hem de weg vragen. De man wijst hen de weg, maar als hij ze even later, wanneer hij in de tram zit, ziet rondzwerven, stapt hij uit en besluit hen naar het betreffende huis en meisje te brengen. Het meisje is echter nergens te vinden, maar de mannen raken in gesprek, en ondanks het taalprobleem, komen er interessante onderwerpen naar boven. Voor de Afghanen is het meisje een onbereikbaar ideaal, maar ook de man is gefascineerd, ziet een ontsnapping uit zijn saaie dagelijkse leventje. Het meisje wordt niet teruggevonden, de Afghanen nemen afscheid, en de man denkt nog na over deze vreemde ontmoeting:
Adieu, adieu,
I can no longer stay with you,
I hang my harp on a weeping willow-tree
and may the world go well with thee.
Els, las net deze post op je blog ... ook ik heb het verhaal gelezen & moet er een bepsreking van maken voor een vak Nederlands aan de VUB ... hoe was jouw interpretatie van Dwaallicht ?
BeantwoordenVerwijderenWe hebben het boek vorig schooljaar in de klas besproken en ik geloof dat we er redelijk wat religieuze thema's aan verbonden hebben. De Afghanen zouden symbool staan voor de Drie Wijzen, het meisje voor Maria. Ik zal het nog eens opzoeken als je wil.
Verwijderen